Lieve allemaal,
Het duurde eventjes maar dan heb je ook wat; ik heb in de tussentijd mijn Instrument-Rating binnengesleept evenals mijn Single-Engine-Class-Rating.
Ik wilde na het behalen van mijn instrument rating al een blogbericht maken, maar toen had ik geen tijd omdat ik een VFR-vlucht moest plannen naar Sedona en Flagstaff. Na deze vlucht de dag erna te hebben gevlogen leek het me leuk jullie up-te-daten met o.a. wat mooie foto’s van mijn reisje naar ’t noorden van Arizona. Maar helaas, er ging iets mis; toen ik mijn foto’s van mijn camera op mijn Tab wilde zetten is er iets fout gegaan waardoor al mijn foto’s ineens foetsie waren. Ik baalde hier enorm van maar wilde jullie toch graag laten weten wat er de afgelope tijd was gebeurd en dus besloot ik maar een blogbericht te maken zonder foto’s. Na ruim een uur getypt te hebben op mijn Samsung drukte ik op “Bericht Publiceren”. Toen ik vervolgens wilde kijken hoe ’t eindresultaat was viel opnieuw mijn mond open.. Niks van alles wat ik had geschreven was gepubliceerd en het stukje tekst was nergens terug te vinden… Na dit incidentje had ik het eventjes gehad en begon ik me te focussen op mijn SE-class-rating- check. Vandaar dat het dus zo lang heeft geduurd tot het volgende blogbericht, mijn excuses hiervoor.
Maargoed, back to TOPIC.
Een tijdje terug stond ik ingepland voor een checkflight waarin mijn instrumentvlieg-skills op de proef worden gesteld. Hier heb ik al die tijd dat ik op de Diamondstar DA40 zit voor geoefend en nu was het dus zover. De planning had een foutje gemaakt waardoor ze mij met een Officiele JAA check examinator hadden ingepland ipv met een normale CAE-NLS instructeur. De Chief Flight Instructor van de NLS zag dit niet als een probleem en dus werd er gewoon gevlogen.
Mijn check examinator was meneer Haber. Deze meneer is inmiddels aangenomen op de 747-400 bij KLM!
Ik rond half 11 ’s ochtends ingepland voor mijn check. Na vooraf wat gebriefd te hebben begon de vlucht. Het werd een VFR departure over Chandler Airport heen richting Stanfield VOR. Een VOR is een baken dat allerlei magnetische radialen uitzend waardoor je je positie kan bepalen t.o.v. dat baken en het kan tevens gebruikt worden om een bepaalde koers van/naar het baken te vliegen.
Bij deze VOR aangekomen moest ik een hold draaien waarna er een procedure turn volgde voor de ILS approach into Casa Grande Airport. Aangekomen op de hoogte waarbij je moet bepalen of je de approach doorzet of niet, liet de examinator mij weten dat ik de baan nog steeds niet in zich had, waarna ik de Missed Approach Procedure moest vliegen. Hierna volgde het oproepen van Phoenix Approach. Tijdens het oproepen vroegen we om “Vectors for the VOR approach runway 30C into Gateway”. Dit wil dus zeggen dat je vraagt om hoogte/koers instructies van de verkeersleider. Na de approach op Gateway moest er een go-around worden gemaakt i.v.m. low-level-windshear(LLWS) boven de baan. Dit betekend dat de wind in een korte afstand significant veranderd van snelheid en/of richting. Een gevaarlijke situatie dus die we maar beter konden vermijden d.m.v. een go-around. Dit betekend dus vlak boven de baan je gas erop en je neus omhoog trekken waardoor je niet op de grond komt maar gewoon weer netjes de lucht in gaat.
Na deze go-around zijn we VFR (op zicht) teruggevlogen naar KFFZ oftewel Falcon Field, mijn thuisbasis.
Hier aangekomen werd mijn hand geschud en was ik Instrument Rated!
De dag erna was ik vrij. Dit kwam goed uit aangezien ik de dag daarop een VFR-navigatie vlucht zou hebben naar Sedona en Flagstaff (zoals eerder vermeld). Sinds lange tijd moest de VFR kaart er weer bijgepakt worden en moesten er lijntjes getrokken worden waarna de headings en hoogtes etc. moesten worden bepaald. Het was even opfrissen maar uiteindelijk is alles goed gekomen waarna we een hele leuke vlucht hebben gehad naar Sedona en Flagstaff (waar dus uiteindelijk alle foto’s van verloren zijn gegaan).
Aangezien ik Mike Pardieu ook heb voor de Twinstar, zal ik denk ik nog wel een keer naar Sedona en Flagstaff gaan! Foto’s zullen dus hoogstwaarschijnlijk nog volgen!
Na deze vfr-nav vlucht stonden er 3 solo’s op het programma. Mijn eerste 3 dagsolo’s in de DA40 en tevens mijn laatste 3 solo’s van mijn opleidingstraject. De eerste keer ben ik in het circuit gebleven om landingen te oefenen (1 uur). De tweede keer ben ik naar Wickenburg gegaan (ten Noord-Westen van Falcon Field (2,5 uur)) en de derde keer naar Ryan Field in Tucson (2,5 uur). Tijdens deze solo’s was er ook nog tijd voor het oefenen van wat Steep turns en Slow flight. Deze vaardigheden worden o.a. getest op je SE Class Rating Check. Voordat ik deze check moest vliegen stond er nog 1 laatste dual op de DA40 met mijn instructeur. Hierin deden wij net alsof het een check was en deden we wat landingen, emergencies en landingen. Ging gelukkig allemaal goed waarna ik klaar was voor mijn Check!
Een aantal dagen later stond ik ingepland met meneer Davidson. Een Ierse JAA examinator. Dit was dan ook mijn eerste echte officiele check van mijn opleiding. Na eerst een briefing te hebben gehad van hem over wat we allemaal zouden gaan doen op de check was het tijd om de lucht in te gaan. Gelukkig stond ik lekker vroeg (half 8) ingepland waardoor de lucht nog relatief smooth was. Zonder turbulentie dus! Dit komt goed van pas bij o.a. de steepturns waarbij je binnen bepaalde snelheid-en hoogte-limieten moet blijven.
Na een South-East departure vanaf KFFZ was het tijd voor een aantal Stalls. Dit betekend dat je je snelheid zodanig verminderd of een zodanig grote pitch-hoek maakt waardoor de luchtstroom over de vleugel niet meer voldoende is om het vliegtuig in de lucht te houden. Dit moet dus gecorrigeerd worden door o.a. je neus net iets onder de horizon te drukken en vol gas te geven. Na 2 verschillende soorten stalls te hebben opgelost was het tijd voor wat Steep turns; 1 naar links en 1 naar rechts. Deze gingen best goed waarna het tijd was voor een Engine Failure. De examinator trok mijn gas dicht waarna ik een landingsplek op de grond moest uitkiezen voor het geval we de motor niet meer aan praat zouden krijgen. Vervolgens mijn procedures gedaan om mijn motor weer aan de praat te krijgen, maar het hielp niet! Noodlanding maken dus! (gesimuleerde noodlanding). Dit ging allemaal prima waarna we door konden vliegen richting Gateway Airport waar we even wat touch-and-goes zouden gaan doen. Allereerst eentje zonder flaps, daarna eentje zonder motorvermogen. Na 2 succesvolle landingen besloten we terug te keren naar KFFZ (Falcon Field) om tot slot een Short-Field-Landing te maken. Dit houd in dat je zo snel mogelijk op de baan komt en dan ook zo snel mogelijk tot stilstand komt. Hij wilde dat ik tussen de treshold en de blocks op de grond kwam en dat ik op taxibaan Bravo van de baan af kon. Dit lukte gelukkig waarna we terug gingen taxiën naar de Ramp. Na het afsluiten van mijn motor werd mij de hand geschud waarna ik Single Engine Class Rated ben. Nu mag ik dus in nederland elk één-motorig vliegtuigje huren en er een stukje in vliegen met bijvoorbeeld vrienden en/of familie.
Naast het feit dat dit mijn Single Engine check was, was het ook mijn allerlaatste vlucht op de Diamondstar (DA40) in mijn opleidingstraject. Nu is het tijd voor de grote broer van de DA40 oftewijl Twinstar (DA42);
 |
| Wingview |
Na 4 dagen vrij te zijn geweest na mijn check was het vandaag tijd voor mijn eerste simulator sessie op de Twinstar. Eigelijk waren het er gelijk 2 want ik had een dubbele missie. We hebben heel erg veel behandeld waardoor ik al vrij snel het vertrouwen heb gekregen in het toestel. Nu nog 2 sim sessies en het is tijd om voor ’t eerst ECHT de lucht in te gaan met dit beest! Hij is 2 keer zo krachtig als de Diamondstar DA40 en heeft een intrekbaar-landingsgestel.
Het wordt dus steeds een stapje echter! Ik kan niet wachten tot ik voor ’t eerst de lucht in ga met de Twin.
Even heel iets anders.. Misschien hebben jullie ’t gezien op ’t nieuws of gelezen in de krant. In Phoenix was er afgelope week een enorme Dust-storm. Toen Kay en ik Sushi wilde gaan halen zagen we ineens een hele grote muur van zand op ons afkomen. Dit zag er echt enorm vet uit! Eenmaal aangekomen bij de Japanner had de zandstorm ons zo goed als ingehaald waarna we besloten onze sushi toch maar lekker daar op te eten. Ikzelf had mijn Camera niet bij me, maar mijn klasgenootje Thijs was toevallig op ’t vliegveld en heeft deze enorm bijzondere plaatjes weten te schieten:
Hopende u voldoende te hebben geinformeerd, verblijf ik…
Ehem.. Ik hoop dat ik jullie zo weer een beetje op de hoogte heb gebracht van wat ik allemaal beleef hier aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. De fase op de Twinstar duurd ongeveer een maand, wat dus betekend dat ik over niet al te lang weer richting Nederland kom.. Joehoe !!
Liefs uit de VS,
Fer
 |
| Een foto'tje van 't nachtvliegen in de DA40 die ik toevallig tegenkwam. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten